ben değil ama benim evim mutsuz ve yalnız sanırım her akşam her akşam bir sessizlik bakıyorum bakıyorum masa ve sandalyeler yalnız ve üzgün koltuklar da üzgün tekli koltuklar daha da üzgün duruyorlar tek olmayı onlar da biliyor sanırım başka bir odaya geçiyorum, orada da kimse yok hiç kimse uğramamış bu eve sanki bu eşyalar hiç kimseyi tanımamış dört kişilik masa sanki hiç dört kişilik olmamış yani bu kadar mı sessiz olur bir de bu kadar sessizlik içinde ağlasan kimse de duymaz gülsen sessizlik daha da kabarır ardından sadece o da değil derin bir uyku gibi hiç gitmeyen bir ağırlık var istemiyorum ama var işte kovamıyorum benim evdeki diğer odada da o kalıyor hoş bana sormadı yerleşirken bir gün eve geldim oradaydı herkes de çok yalnız olunca evin içinde bilirsiniz yalnızlık hasta eder insanı, takatiniz kalmaz hiçbir şey fark etmez artık e işte öyle olduğu için kimse karşı çıkmadı şimdi beraber yaşıyoruz ya da sadece o yaşıyor...